Γεννήθηκε στο Ριγάνι Ναυπακτίας Αιτωλοακαρνανίας, την 6η Αυγούστου 1912 και ήταν ο πρωτότοκος γιος του πολύτεκνου παπά-Βασίλη, ιερέα Ριγανίου.
Στα δύσκολα εκείνα χρόνια, παρά τις οικονομικές δυσκολίες, κατάφερε να τελειώσει το Γυμνάσιο. Δραστήριος, ευφυής, ανήσυχος και δημοκρατικός όπως ήταν από πολύ νέος ασχολήθηκε με τα κοινά. Το 1941 έλαβε ενεργά μέρος στην Εθνική Αντίσταση μέχρι το 1944, ως ενεργό και δραστήριο μέλος του Ε.Α.Μ.
Σε όλη του τη ζωή υπήρξε ειλικρινής, τίμιος, φιλόξενος και δημοκράτης, καλός οικογενειάρχης, φτωχός αλλά τίμιος. Παρά τις δύσκολες οικονομικές συνθήκες μεγάλωσε, σπούδασε και πάντρεψε τα τρία παιδιά του.
Για τη δημοκρατική του δράση, δυστυχώς μετά τον εμφύλιο κυνηγήθηκε αυτός και τα αδέλφια του, ξυλοκοπήθηκε, βασανίστηκε και φυλακίστηκε από τους περιβόητους Χίτες και ταγματασφαλίτες της περιοχής Ναυπάκτου. Ποτέ όμως δεν τους κράτησε κακία και όταν αργότερα θα μπορούσε δεν τους έκανε κακό, αποφεύγοντας την αντεκδίκηση λέγοντας ότι «ας το βρουν απ’ το Θεό». Η πολιτεία τον τίμησε και του αναγνώρισε την προσφορά του απονέμοντας τον τίτλο του Αγωνιστή Εθνικής Αντίστασης 1941-1944.
Ο μπαρμα-Γιώργος Μπαρμπαγιάννης ασχολήθηκε για πολλά χρόνια με την Τοπική Αυτοδιοίκηση ως Κοινοτικός Σύμβουλος στην αρχή και κατόπιν ως Πρόεδρος της Κοινότητας Ριγανίου, από το 1962 έως την 5η Μαίου 1967, όταν το καθεστώς της Χούντας με έγγραφο του 9ου Συντάγματος Πεζικού 12ο Γραφείο (Μεσολόγγι) τον καθαίρεσε από Πρόεδρο ως εθνικά επικίνδυνο, λόγω των δημοκρατικών του πεποιθήσεων. Μετά την μεταπολίτευση το 1974 εκλέχθηκε και πάλι Πρόεδρος του Ριγανίου μέχρι το 1978.
Αγαπούσε πάρα πολύ το χωριό και γι’ αυτό έδωσε τα πάντα κατά τη διάρκεια της Προεδρίας του, αλλά και αργότερα πρόθυμα προσέφερε με την πείρα του και τις γνωριμίες του ότι μπορούσε στο χωριό του, που τόσο πολύ αγαπούσε. Ως δημοτικός άρχοντας συνέβαλε καθοριστικά στη διάνοιξη και την ολοκλήρωση του δρόμου Ναυπάκτου Ριγανίου, έφερε το νερό από τη θέση «Λεύκα» στο χωριό, διένειμε με δίκαιο τρόπο τις άδειες καλλιέργειας καπνού, και τα οικονομικά βοηθήματα της «Πρόνοιας» για την επισκευή και συντήρηση των σπιτιών των πιο φτωχών συγχωριανών του κλπ.
Επίσης συνέβαλλε αποτελεσματικά στην ανεύρεση χώρου για τη διαμόρφωση της πλατείας του χωριού. Για τους λόγους αυτούς οι χωριανοί του τον αγαπούσαν, τον εκτιμούσαν ιδιαίτερα και τον προσφωνούσαν πάντα με το «καλώς τον Πρόεδρο», κάτι που του άρεσε ιδιαίτερα.
Τέλος την 23-7-1999 έχασε την άνιση μάχη με το θάνατο, από την επάρατη νόσο στο Νοσοκομείο Ν.Ι.Μ.Τ.Σ., ύστερα από νοσηλεία δύο μηνών, υπό την καθημερινή φροντίδα των γιατρών και του νοσηλευτικού προσωπικού του νοσοκομείου, αλλά ιδιαίτερα υπό την νυχθημερόν αμέριστη φροντίδα της για 50 χρόνια συζύγου του και των παιδιών του.
Την 24-7-1999, σύσσωμο το χωριό Ριγάνι, οι συγγενείς και οι πολυάριθμοι φίλοι του, τον συνόδευσαν στην τελευταία του κατοικία, κατευοδώνοντάς τον ως «Αθάνατο».
Θα τον θυμόμαστε για πάντα ως έναν άνθρωπο πρότυπο οικογενειάρχη, τίμιο αγωνιστή και Δημοκράτη, σοφό, φιλόξενο και χαμογελαστό με την καλή κουβέντα στο στόμα για τον καθένα. Η απουσία του συμπαθέστατου αυτού ανθρώπου κάνει το Ριγάνι φτωχότερο.
Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκέπασε.
24-7-1999 Γιάννης Χαλάτσης